Wie zit er eigenlijk achter?

Karel van Wolferen

Geef je mening over dit artikel

We waren er al voor gewaarschuwd. Na de grote volksgezondheidcrisis veroorzaakt door het dodelijke virus zou een klimaatcrisis volgen zoals we nog niet eerder hadden meegemaakt. Aankondigingen daarvan kwam men al vaak tegen toen in de lente van vorig jaar de leugen over de pandemie nog bezig was vat te krijgen op de wereldbevolking. Mochten we misschien denken dat het covid-19-gevaar voor onze lichamen al het ergste was dat we zouden meemaken, dan lag er voor later nog een grotere schrikop de loer met de bewustwording van het gevaar dat de planeet bedreigde. In het nieuwe tijdsgewricht waarin ons universum was gearriveerd zou toch immers niets meer hetzelfde kunnen blijven. Eerst moest de gezondheid veilig worden gesteld met ‘het vaccin’, maar daarna zou dan echt de planeet aan de beurt zijn. Onze overheden waren daar intussen echter wel al mee bezig geweest, en nu heeft de EU voorstellen gereed voor een EU Green Deal in de portefeuille van Frans Timmermans, die, zo zegt hij, de mensheid nog een halve kans geven om nog een toekomst te beleven.

Wat meteen opvalt is dat wat met de covid-19-lockdowns was begonnen, met de komende beperkingen van de Green Deal zonder merkbare schroom keihard verder wordt doorgezet. Ons leven zal er ongetwijfeld nog verder mee worden ontwricht. Ook opvallend is de fenomenale financiële zuigkracht die vrijkomt en zorgt voor een opwaartse migratie van bezit van gewone burgers naar machtige multimiljardairs. De beroemdste onder hen, met vermogens van rond de honderd miljard dollar, konden daar dankzij de lockdowns nog eens dertig of meer miljard bij optellen. En zo zal ook een behoorlijk deel van de biljoenen gemoeid met Green Dealinvesteringen onvermijdelijk gaan verdwijnen naar de vermogens van diezelfde figuren en van nog meer multimiljardairs die erbij zijn gekomen in een nieuw laagje van een spookachtige klasse.

Een gigantische opwaartse verplaatsing van welvaart naar die van de nog altijd vrij schimmige wereldelite is wat ’s werelds financiële oppermeesters ook nastreven. Zij beheren de centrale banken, de Bank of International Settlements (BIS) in Basel, en de kolossale investeringsmaatschappijen die elkaar bezitten. Zij lijken op het punt te staan ons aan iets te onderwerpen dat samenvalt met de door het WHO en de farmareuzen gefabriceerde crisis zowel als met de biljoenen kostende ‘groene maatregelen’ om de menselijke uitstoot van CO2 tot bijna nul te reduceren. De droom van de financiële opperheren is de afschaffing van geld. Dat zou de oplossing zijn voor hun tot astronomische omvang opgelopen schulden. Dat is hun kardinale probleem, ontstaan door het speculeren met derivaten dat verantwoordelijk was voor de kredietcrisis van 2008, die veel banken tot de rand van faillissement heeft gebracht. Schulden van de biljoenen die thans uit de wolken worden geplukt om de door de ‘pandemie’ veroorzaakte vernieling van economieën nog enigszins af te remmen, komen daar nog bij.

Als economische transacties in ons dagelijkse leven digitaal kunnen worden geregistreerd, zijn contanten niet meer nodig. Dat vergt wel een digitale registratie van iedereen. Daar zijn we naar op weg, geholpen door de grootste reclamecampagne in de geschiedenis van de mens voor meerdere inentingen. Registratie van de persoonlijke CO2-uitstoot, waar men het nu ook al over heeft, kan daar nog bij komen in een mondiaal systeem van maatschappelijke registratie en dus controle.

Wordt dit allemaal aangestuurd door middel van één en dezelfde samenzwering waar een verschrikkelijk groot aantal mensen bij betrokken zou moeten zijn? Het is een logische vraag die opkomt bij mensen wanneer ze eenmaal zien dat we, via de verschillende methodes van gezondheidsangst en klimaatangst, vast zijn komen te zitten in een totalitair politiek stelsel. De onwaarschijnlijkheid dat een verscheidenheid van mensen, met zeer van elkaar afwijkende belangen, in de pas wil lopen met zo’n wereldomvattende operatie, maakt het voor velen moeilijk om mee te gaan in de conclusie dat alle uitvoerenden één meester gehoorzamen. Maar dat hoeft niet moeilijk te zijn. We hebben te maken met een psyop – een psychologische operatie. Succesvolle psychologische oorlogsvoering tegen een bevolking binnen een natie kennen we uit ervaring. Psychologische oorlogsvoering tegen de hele wereldbevolking is iets nieuws, maar daarom hoeft het niet minder succesvol te zijn. De uitwerking van de psyop is een aan grote reclame conglomeraten uitbesteed product voor het knechten van publieke opinies. Deze is van een propagandistische kracht die de mensheid nooit eerder heeft meegemaakt, dankzij de hulp van de mediamacht die onder controle staat van de multimiljardaire mediaeigenaars in een oligarchie waarvan de leden er geen baat bij hebben om met hun boodschappen tegen elkaar in te gaan. Denk aan hoe een misdaadsyndicaat opereert in crisisomstandigheden. De ‘prohibition’ periode in de Amerikaanse geschiedenis, toen het nuttigen van alcoholische dranken van overheidswege was verboden, bood diverse misdaadgroeperingen van diverse etnische afkomst de kans om een fortuinen opleverende economie te formeren van distilleerderijen, brouwerijen, transportnetwerken en wat al niet meer dat met alcoholgebruik te maken had. Zulke misdaadfamilies bevochten elkaar om territorium, maar hadden afspraken om gezamenlijk dankbaar gebruik te maken van een door de regering geschapen crisis. Rampen kapitalisme werkt ook zo, denk aan Irak na de Amerikaanse invasie. Met de kunstmatige crises die we meemaken gaat het om politieke en economische totalitaire controle, waarbij de sciencefictionachtige droomprojecten van verscheidene multimiljardaire deelnemers door de psyop de kans krijgen om gerealiseerd te worden.

Veel aanknopingspunten in de psyop leiden tot de dienaren van de telgen van de machtigste en rijkste Amerikaanse familie: de Rockefellers. Zij beïnvloeden de wereld al meer dan een eeuw via filantropische stichtingen, met de Rockefeller Foundation als centrale basis, en hebben zich heel intensief bemoeid met alles van het hierboven beschrevene. Het begint bij John Rockefeller, Amerika’s eerste miljardair, en, geholpen door zijn monopolistisch manoeuvreren van de oliewinning in de eerste decennia van de 20e eeuw, de rijkste man van de wereld.
Hij pionierde in het filantropisch kapitalisme waarmee astronomische winsten veilig buiten bereik van belastingbeambten konden worden ondergebracht. Dat gebeurde in stichtingen die het welzijn en de vooruitgang van de mensheid in het vaandel droegen, maar in wezen werden gebruikt als instrumenten voor machtscontrole en het modelleren van de samenleving. In navolging van het pioniersvoorbeeld van hun patriarch specialiseerden de Rockefellers zich in de verfijning van uitwisselingstelsels waarbij het niet ging om commercie en geld, maar om machtsposities. De Rockefellers werden het grote voorbeeld van het uitoefenen van maatschappelijke hegemonie via denktanks en enorme subsidies aan gelieerde stichtingen en liefdadigheidsinstellingen van andere superrijken. Rockefeller stond aan de wieg van big pharma, het gigantische kartel van multinationale farmaceutische bedrijven, dat meer gericht was op de blijvende inkomsten opleverende behandeling van symptomen dan op genezing. In dat verband was hij verantwoordelijk voor een omwenteling in de aanpak van ziektes, met de nadruk op chemische preparaten als geneesmiddel ten koste van traditionele geneeswijzen met natuurproducten.

De door de multimiljardairs van vandaag op gang gezette en betaalde totalitaire machtsovernames worden begrijpelijker in het licht van de levenslange obsessies van deze familiepatriarch. Voortgezet door zijn erfgenamen, vooral kleinzoon David Rockefeller, hebben deze obsessies door talloze campagnes de doelstellingen beïnvloed die een ongekende invloed kregen in landbouw, energie, milieu, gezondheidszorg en farmaceutica. En daarmee zouden deze ook een voorname rol in het Amerikaanse beleid en de wereldpolitiek gaan spelen. Een opvallende obsessie was het idee dat er te veel minderwaardige exemplaren van de mens leefden die de rest van de mensheid tot last waren. John Rockefeller was een geestdriftig aanhanger van een leer van raszuiverheid, eugenetica genoemd, die in het begin van de 20e eeuw nog als een respectabele wetenschap werd gezien, en die het systematisch uitroeien van verstandelijk gehandicapte en ernstig invalide kinderen bepleitte. Na de door de massamoorden van de nazi’s opgelopen schade aan het prestige van de eugenetica, ging de daarbij horende pleitbezorging ondergronds, maar noties van veredeling van het menselijke ras bleven voortbestaan en sloegen nieuwe richtingen in: die van genetica en bio-ethiek. Tegelijkertijd financierden de Rockefellers de ontwikkeling van zogenaamde anti-vruchtbaarheidvaccins, waarmee ook Bill Gates geestdriftig heeft geëxperimenteerd in Afrika en het Indiase subcontinent.

Verwant aan de eugenetica was Rockefellers obsessie met het idee dat wij sowieso met te veel mensen onze planeet bevolken. Samen met ongelimiteerde industriële groei zou overbevolking op de langere termijn een onaanvaardbare belasting voor de aarde gaan betekenen. De Population Bomb van Paul Ehrlich had Rockefellers steun, en The Limits to Growth van Dennis Meadows was het ideologische resultaat van het door Rockefellers Club van Rome betaalde onderzoek. Het paste naadloos bij de slimst mogelijke strategie om oppositie tegen de industriële macht van Rockefeller in bedwang te houden. Rockefeller financierde zelf de tegen hem gerichte oppositiebewegingen. De kruistocht tegen fossiele brandstof en het gezwam over ‘duurzaamheid’ dat daarbij populair is geworden, zijn door Rockefellers getrouwen in het leven geroepen. Maatschappelijke controle en toekomstige beheersing van alternatieve energiebronnen waren de voornaamste beweegredenen voor deze strategie, waarbij sleutelfiguren binnen zelfverklaarde progressieve bewegingen voor milieuactivisme en tegen globalisering konden worden gecoöpteerd.

Zonder de Rockefeller Foundation zouden de zogenaamde ‘klimaatwetenschap’ van nu en de hysterie over menselijke uitstoot van CO2 niet bestaan. Het daarbij horend gedachtegoed borduurt verder op de notie van de mens als onaanvaardbare last en bederver van de planeet. We zijn met te veel en we produceren broeikasgassen. Laatstgenoemde analogie had al schijnwetenschap opgeleverd voordat de Rockefellers zich ermee bemoeiden: de atmosfeer heeft geen dak en kan dus ook geen broeikas zijn. Een Rockefellerprotegé, de Canadese oliebaron Maurice Strong, gebruikte dat oudere verdichtsel bij het opzetten van een mondiale controlepositie binnen de Verenigde Naties. Als medeoprichter van de Verenigde Naties, schenker van het onroerend goed waarop het VN-hoofdkantoor in New York werd gebouwd en met de WHO als extra cadeau, leken de Rockefellers met de VN te kunnen doen wat ze wilden. Zo kwamen het Intergouvernementeel Panel over Klimaatverandering (IPCC) in 1988, en in 1992 het VN-kaderverdrag inzake klimaatverandering tot stand. Strong organiseerde vervolgens de beroemd geworden internationale klimaatconferenties. Wat men in dit verband vooral dient te beseffen is dat de Rockefellers en Strong nooit waren geïnteresseerd in wetenschappelijk onderzoek naar de oorzaak van klimaatschommelingen, waarmee de aarde altijd te maken heeft gehad. Zij wilden zoveel mogelijk bewijzen verzamelen voor iets dat al vaststond: het door de mens geproduceerde CO2 als een soort gif. De drie IPPC-rapporten voor beleidsmakers en regeringen over wat de menselijke uitstoot van CO2 allemaal doet met ons klimaat, hebben niets te maken gehad met wetenschapsbeoefening, maar bestaan uit met computermodellen tot stand gekomen voorspellingen van wat men al dacht te weten. De Rockefellers en later Bill Gates hebben altijd gerekend op het feit dat universiteiten en andere instituties van onderzoek tot ’s werelds grootste bedelaars behoren. Multimiljardairs met hun stichtingen kunnen dus heel veel wetenschap kopen, en onder andere de ngo’s van oorspronkelijke milieuactivisten kapen. Dat zijn grondvoorwaarden geweest voor zowel de schijnpandemie als de klimaathysterie. Beide hebben we over ons heen gekregen vanwege de bijna onvoorstelbare corruptie van wetenschappelijk onderzoek. Beide beginnen al met vaststaande en gewenste politieke conclusies, en filteren hun waarnemingen om die via computermodellen en frauduleus testen met deze conclusies in overeenstemming te brengen.
Het zal moeilijk zijn om een historische figuur te vinden die diepere wortels had in de financiële wereld dan John D. Rockefeller. De eerste president van de oppermachtige BIS (die de centrale banken van het merendeel van de westerse landen en ontwikkelingslanden controleert) was een Rockefellerbankier. De Amerikaanse Federal Reserve is in handen van particuliere sectorbankiers, waardoor de handen van de Rockefellers kunnen rekenen op een controlerende greep.

De latere multimiljardair en voor een poosje rijkste man van de wereld, Bill Gates, profiteerde van samenwerking met de Rockefellers en bracht hun voorbeeld van het opereren in de zone waar regeringen en particuliere macht zijn vermengd, tot een extreme vorm in Gavi (Global Alliance for Vaccines and Immunisation). Dit in Genève gevestigde zwaartepunt van het Gatesimperium, dat mede door diverse landen, waaronder Nederland, wordt bekostigd, heeft als voorgewend doel die immunisatie van de ganse wereldbevolking, waarbij niet mag worden vertrouwd op het immuunsysteem waarmee mensen worden geboren. Gavi geniet diplomatieke onschendbaarheid, wat betekent dat het onder geen enkele controle staat van Zwitserse of supranationale autoriteiten. Dat heeft Gates een positie opgeleverd waarbij hij in de gefingeerde hoedanigheid van natie kan opereren, en het hoofd van de Wereldgezondheidsorganisatie – die zijn positie aan Gates heeft te danken – kan aansturen met opdrachten aan de ministers van volksgezondheid van alle VN-lidstaten. Gates is daardoor een van de belangrijkste instrumenten geworden waarmee de scenario’s voor wereldoverheersing van de Rockefellers, zoals hun LockStep-plan, daterend uit 2010, verwezenlijkt kunnen worden.
En Klaus Schwab? Deze merkwaardige figuur mag de grootste netwerkfabrikant in de recente geschiedenis genoemd worden. Hij heeft een aantal decennia lang ‘toekomstige leiders’ op cursussen bij elkaar gebracht, verzamelt beroemdheden en telgen uit nog overgebleven koninklijke families, en lijkt een neus te hebben voor wat modieus gaat worden op het gebied van gedachtekronkels die in publieke opinies kunnen worden omgezet. Deels marionet en deels coördinator houdt hij de wereld bij de les over de ‘duurzame doelstellingen’ van Musk met zijn lichaam-computerverbindingen, van de Rockefellers, en van Gates, terwijl de financiële opperheren hun registratiestelsel voor economische transacties van de wereldbevolking proberen uit te rollen.

Wordt vervolgd.

Je las een artikel uit:

Gezond Verstand nummer 22

Doneren voor vrijheid