Vermomde Oorlog

Hopelijk bent u bereid af en toe wat geld te doneren.

Preview artikel van Gezond Verstand . eu

Oorlog is een strategische aangelegenheid.
Geen enkele agressor maakt kans op een overwinning zonder een vooraf uitgewerkt plan.
Hoe beter rekening gehouden wordt met te verwachten verdedigingsacties van de tegenpartij, de valkuilen en voetangels van
mogelijke afwijkende scenario’s, maar ook met een reële inventarisatie van de eigen slagkracht, hoe groter de kans op een succesvolle aanval.
Kortom, wie de ambitie heeft een oorlog te starten en te winnen, moet slimmer zijn dan zijn tegenstander

Uiteraard moet op weerstand gerekend worden.
Zodra het bommen en kogels regent, zal dat onvermijdelijk resulteren in een tegenreactie van de aangevallen partij die zich wil verdedigen.
Het is daarom van groot belang dat die partij zo min mogelijk inzicht verkrijgt in de gekozen aanvalsstrategie, zodat ze niet de kans krijgt daarop te anticiperen.
Nog beter werkt het als het beoogde doelwit helemaal geen aanval verwacht.
Dat geeft de agressor een belangrijk initieel voordeel omdat hij alle tijd had om zich voor te bereiden, terwijl de tegenstander strategisch nog met lege handen staat op het moment van de aanval.
Maar de ultieme aanvalsstrategie zou een aanval zijn die door de tegenstander niet als aanval herkend wordt.

Een aanval die andere kenmerken heeft dan de traditionele kenmerken waarmee mensen een oorlogsdaad associëren.
Dusdanig anders dat de herkenning ervan uitblijft. Een oorlog zonder bommen en kogels, zonder door de straten marcherende buitenlandse militairen.
Een oorlog die weliswaar dezelfde bedoelingen heeft als iedere andere oorlog, namelijk het onderwerpen van een volk of een land, maar die vermomd is als iets anders dan een oorlog.
Want wie niet beseft aangevallen te worden, zal het nalaten zich te verdedigen, en is dan makkelijk te onderwerpen.
Een niet-militaire oorlog dus.
Een offensief dat zich niet als offensief presenteert maar als defensief tegen een gefingeerde en onzichtbare gemeenschappelijke vijand.
Waardoor de te onderwerpen bevolkingen niet opmerken dat zijzelf het doelwit zijn.

Een belangrijk strategisch voordeel daarbij is dat die fictieve vijand niet werkelijk bestaat, en dus ook niet werkelijk verslagen kan worden, waardoor de oorlog net zo lang kan voortduren als het de agressor uitkomt.
Tenminste, zolang de aangevallen bevolking blijft geloven in de werkelijkheid van de verzonnen vijand.
Toch komt er onvermijdelijk een moment waarop de werkelijke bedoelingen van de aanval niet langer te verdoezelen zijn.
Het moment waarop de bevolking beseft dat zijzelf het object van het offensief is.
Dat is het moment van de beslissende slag die de oorlog in het voordeel van de agressor moet laten uitvallen.
En dat vereist de inzet van een bijzonder wapen. Dat is het moment waarop het niet langer mogelijk, en ook niet langer nodig is om de werkelijke bedoelingen van de oorlog te verhullen.
De bevolkingen zullen dan verslagen zijn, zonder eerder opgemerkt te hebben dat ze überhaupt werden aangevallen.

De inmiddels bijna twee jaar durende oorlog tegen de gehele mensheid, vermomd als strijd tegen een ‘virus’, nadert nu precies dat moment.
Het moment van de beslissende slag.
Het gekozen wapen is een vernietigingswapen dat minstens zo effectief en dodelijk kan zijn als een kernbom.
Het kan net als een bom gericht worden op grote groepen mensen, maar, in tegenstelling tot een bom, ook geselecteerde individuen treffen.
Het is een wapen dat inmiddels gedoseerd en gecontroleerd getest is op groepen mensen, en dat al vele slachtoffers gemaakt heeft, maar kleinschalig genoeg is om de aan te vallen partij nog niet collectief te alarmeren.
In tegenstelling tot een bom, vereist het ook de medewerking van de beoogde slachtoffers.
Niet goedschiks, dan kwaadschiks.

Om de beoogde onderwerping van alle mensen te realiseren, moet het iedereen onmogelijk gemaakt worden om zich tegen het wapen in bescherming te nemen.
De meeste mensen geloven nog dat het wapen allesbehalve een aanvalswapen is, maar een middel om ze te beschermen tegen de vijand, en zullen zich er dus vrijwillig aan blootstellen.
Maar inmiddels bestaat er een groeiende groep die daar ernstige bedenkingen bij heeft en dat weigert.
Een groep die is gaan beseffen dat degenen die zich opwerpen als beschermers, in werkelijkheid de agressors zijn.
Om ook hen te dwingen zich bloot te stellen aan het wapen, is het nu tijd voor een volgende strategische stap in de oorlog.

Recentelijk hebben zowel de Oostenrijkse als Duitse regering besloten om hun bevolkingen te verplichten zich te laten injecteren.
In Oostenrijk is daarbij direct vermeld welke straffen aan weigeraars zullen worden opgelegd.
Boetes van duizenden euro’s die voor de meeste mensen onbetaalbaar zullen zijn, en die bij uitblijven van betaling snel oplopen tot een veelvoud daarvan.
Wie ondanks dat blijft weigeren zal gevangen genomen worden in daartoe speciaal gebouwde faciliteiten, en wordt uiteindelijk ook belast met de kosten van zijn/haar eigen gevangenschap.
Dat betekent dat er voor veruit de meeste mensen geen reële mogelijkheid meer resteert om de injecties te weigeren en dus ook niet om zich te beschermen tegen de mogelijke gevolgen ervan.
Omdat het nu voor het eerst in de geschiedenis gaat om een mondiale oorlog tegen de gehele mensheid, is vluchten geen optie.
Althans, niet voor voldoende mensen.

Ook kan er deze keer niet gerekend worden op redding vanuit een bevriende natie, omdat het infiltreren en confisqueren van (vrijwel) alle nationale regeringen deel uitmaakte van de grondige strategische voorbereiding van deze agressor.
Nooit eerder werd de mensheid geconfronteerd met een aanval die beter, langduriger en doordachter gepland was dan deze.
Een aanval waaraan een stille, geleidelijke en verborgen, maar wereldomvattende machtsgreep voorafging.
Een machtsgreep die door de meeste mensen nooit is opgemerkt maar die de agressor controle gegeven heeft over alle systemen waarvan de wereldbevolking afhankelijk is voor haar overleven.
Deze oorlog is niet de machtsgreep zelf, maar de uitoefening van eerdere, via de stille machtsgreep verworven macht.
Nooit eerder stond de wereld tegenover een vijand die zich strategisch zo goed had voorbereid.

Voor de definitieve slag in deze oorlog is het voor de agressor essentieel dat de bevolkingen hun laatste verdedigingslinie opgeven.
De laatste kans om zichzelf te beschermen tegen het gekozen aanvalswapen.
Daarom zal deze agressor alles in het werk stellen om die mogelijkheid te blokkeren.
Hij zal iedereen die weigert dreigen financieel te ruïneren zodat primaire levensbehoeften als voedsel, energie en onderdak niet langer betaalbaar zijn.
Mochten grote groepen mensen desondanks blijven weigeren, dan zal het logistiek onmogelijk worden al die mensen gevangen te zetten.
Maar omdat deze vijand de controle heeft over de banken en dus over de toegang tot geld, controleert hij ook de beschikbaarheid van levensbehoeften waarvoor moet worden betaald.
Wanneer veel mensen blijven weigeren zich te onderwerpen aan het injectiewapen, en vervolgens weigeren de opgelegde en opstapelende boetes te betalen, dan behoort het blokkeren of helemaal opheffen van hun bankrekening tot de opties.
De weigering komt hen dan te staan op versterving. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor het gezin waarvoor de weigeraar verantwoordelijk is.
Bij ieder offensief komt er een moment waarop aanvalsstrategieën niet langer te verhullen zijn.
Het moment van de definitieve slag, waarop de werkelijke bedoelingen van het offensief zich openbaren.
Het moment waarop misleiding niet meer werkt en de doorslag alleen nog gegeven kan worden door de inzet van openlijk en bruut geweld.
Zoals het uithongeren of opsluiten van tegenstanders.

Toch is dat tevens het meest kwetsbare moment van de aanvalsstrategie.
Omdat nu grote groepen mensen beseffen welke strategie tegen hen is ingezet, en hoe die strategie werkt, ontstaat de mogelijkheid dat de aangevallenen hun denkkracht bundelen en een werkzame tegenstrategie ontwikkelen.
In deze oorlog nadert dat moment nu snel. In de korte periode die ligt tussen het ontstaan van collectief besef en de beslissende slag, ligt een vacuüm dat de gelegenheid biedt de geplande eindaanval
te weerhouden, mits daarvoor een werkzame tegenstrategie wordt bedacht.
Het vergt een synergetische mentale en fysieke krachtsinspanning door mensen die beseffen dat hun leven ervan afhangt.
Het vergt de samenwerking van mensen die een gemeenschappelijk en uiterst zwaarwegend belang hebben.
Een samenkomst van wil, denkkracht en vindingrijkheid die in omvang en intensiteit niet te stoppen is.
Want zoals altijd bestaat de aangevallen partij uit een enorme veelvoud van mensen, vergeleken bij de agressor.
Een veelvoud die, als ze gedreven wordt door een gedeeld motief en bereid is de krachten te bundelen, niet te weerhouden is.

Beschouw dit dus maar als een zeer dringende oproep. Het is nu of nooit. ■

Je las een artikel uit:
Gezond Verstand nummer 31. 
Go fund me

Hopelijk bent u bereid af en toe wat geld te doneren, zodat wij onze activiteiten kunnen continueren