Nationale Postcode Loterij als ongecontroleerde schaduwregering.

J. Verschoor Bron: Gezondverstand.eu

GoFundMe  

Geplaatst op:  20-8-’22  

De Nationale Postcode Loterij komt voort uit Novib, een ngo voor ontwikkelingshulp, opgericht in 1956.
De bedenker was Simon Jelsma (1918-2011), een uitgetreden pater.
Tot de medeoprichters van Novib behoorde Jan Tinbergen, die geloofde in ‘planmatig’ bestuur.
Iedereen moest even zuinig, beschaafd en alcoholvrij worden als PvdA-econoom Tinbergen zelf.
Deze ‘Gutmensch’ had uitgerekend dat iedereen zowat gelijk moest zijn.
De bestbetaalde Nederlander mocht volgens hem ten hoogste het vijfvoudige verdienen van de laagstbetaalde.

Gelukkig voor hem heeft Tinbergen niet meegemaakt wat door hem in gang is gezet.
Iedereen zal straatarm worden, als de wereldelite haar zin krijgt.
Daarbij laat de elite zich assisteren door Klaus Schwab met zijn World Economic Forum, waar veel dwangmaatregelen worden bedacht. Zoals Schwab voorspelt: “You will own nothing, but you will be happy!”.
In 1989 werd de Postcode Loterij (PL) opgericht door Simon Jelsma in samenwerking met Boudewijn Poelmann, afkomstig van de Staatsloterij. Jelsma was onvermoeibaar.
Hij deed journalistiek werk voor Joop van den Ende, een boezemvriend, die op zijn beurt hecht bevriend was met de koninklijke familie.
De Postcode Loterij is een particulier bedrijf, met winst als oogmerk. Zoals alle loterijen, is het verplicht een deel van de opbrengst af te staan aan zogenaamde goede doelen.
Wie of wat dat zijn, ligt nergens vast, de Tweede Kamer heeft geen criteria vastgesteld.
Het duo Jelsma-Poelmann had dus de vrijheid onbelemmerd de eigen zakken te vullen.
Zo vergaarde Jelsma een fortuin van 40 miljoen als bestuurslid van ‘zijn’ Postcode Loterij, waar hij bepaalde welke ngo’s in aanmerking kwamen voor financiële ondersteuning.

Sterke voorkeur ging uit naar Novib, hun eigen creatie. Vervolgens werd de hele charitas-sector aan het financieel infuus van de PL gelegd.
Het ontging bijna iedereen dat met deze uitgekiende strategie een onzichtbaar imperium werd geschapen.
Het onttrok zich aan elke controle.
Het punt is bereikt waarop zowat iedereen buigt voor de schatrijke Poelmann.
Zijn machtsgreep doet denken aan de werkwijze van ‘filantroop’ Bill Gates in zijn streven naar heerschappij.
Al honderd jaar geleden toonde de Rockefeller Foundation hoe macht kan worden gecorrumpeerd door inzet van listig georganiseerde sinterklazerij.
Geen ngo is zoveel dank verschuldigd aan Poelmann als Novib, tegenwoordig bekend als Oxfam-Novib, geleid door GroenLinks-politica Farah Karimi.
Hier is sprake van ongecontroleerde macht, actief in 90 landen.
De PL is echter niet hun enige inkomstenbron.
Overheden zorgen voor 55% van de inkomsten van Oxfam-Novib, dat tussen 2007 en 2010 een totaal van een half miljard euro van het ministerie Buitenlandse Zaken (BuZa) ontving.
De innige verstrengeling van Oxfam Novib, de Nederlandse staat en de PL ontneemt het zicht op verantwoordelijkheden.
In feite bezit Nederland drie verschillende ministeries van Buitenlandse Zaken, die los van elkaar functioneren.
Niemand weet wie verantwoordelijk is, en dat lijkt precies de bedoeling.

De Staat spant zich op krampachtige wijze in om de PL de hand boven het hoofd te houden.
Zij ontzegt bijvoorbeeld buitenlandse loterijen de toegang tot de Nederlandse markt.
Dit is een doorzichtige truc, waarmee de Staat de jaarlijkse afdracht van 450 miljoen euro (de kans-belasting van 30%) van de PL aan de fiscus veiligstelt.
Daarnaast moeten loterijen 40% van hun opbrengst verplicht aan goede doelen afdragen.

Voor Poelmann zelf blijven dan nog heel wat miljoenen over;  zijn bedrijf is super-winstgevend.
De links-gerichte Postcode Loterij is uitgegroeid tot vooraanstaande handlanger van de  machthebbers in Den Haag, vooral op thema’s als ‘groen’, ‘inclusie’, ‘vluchtelingen’ en ‘klimaat’.
Zo krijgt Amnesty veel geld van Poelmann’s loterij, terwijl zij zich van bemoeienis met misstanden in eigen land, zoals het sadistisch opreden van gemaskerde ‘Romeo’s’ tijdens Coronademonstraties, onthoudt.
De PL doet wat haar zint, niemand legt haar een strobreed in de weg. Loterij-chef Poelmann zegt: “Als Bill Clinton en Nelson Mandela trots zijn op de Postcode Loterij, waarom Nederland dan niet?”.

De Tweede Kamer heeft het land slecht gediend met haar groene licht, in 1989, voor de Postcode Loterij.
Waarschijnlijk is hiervoor veel lobbywerk verricht door Joop van den Ende. Het resultaat was beschadiging van de Staatsloterij, een neutraal bedrijf dat netjes reclame maakt en zijn winsten correct aan de Staat afdraagt.
Dit in tegenstelling tot de ontwrichting die de PL teweegbrengt met haar luidruchtige acties, waarmee hebzucht en ongelijkheid worden aangewakkerd.
De ‘straatprijzen’ van de PL zijn hier een voorbeeld van.
Iedereen voelt de druk van zijn buren om hun loten te kopen.
Je doet het voor de buren, om hen een dienst te bewijzen, zo luidt de emotionele chantage.
Intussen is het administratieve begrip ‘postcode’ (staatseigendom, dus van iedereen) geprostitueerd in dienst van het handjevol loterij-eigenaren.

In 2020 werd vanuit de Kamer gevraagd om onderzoek naar de PL. Dat verzoek werd afgewezen.
Aanleiding was de subsidie van 10 miljoen (voor betaling van advocatenkosten) van de PL aan de actiegroep Urgenda.
Deze piepkleine ngo riep dat ze opkwam voor ‘duurzaamheid’.
Met het geld van de PL stapte Urgenda naar de rechter.
Ze kreeg gedaan dat de Staat werd veroordeeld tot verlaging van de uitstoot van CO2 met 25%.
Zo werd de opgezadeld met een schadepost van miljarden.
Urgenda lacht in zijn vuistje.
Er komen nog meer rechtszaken, zo kondigde het aan.
Ongetwijfeld met steun van ‘weldoener’ Poelmann.
Het land is in gevaar nu allerlei verenigingen en stichtingen, met massa’s externe steun, pardoes naar de rechter kunnen stappen met een beroep op het algemeen belang.
Urgenda is het voorbeeld.
De rechter gaat zitten op de stoel van de politiek. Ngo’s nemen de macht over.
Ngo’s als Milieudefensie en Greenpeace zijn gespecialiseerd in jarenlange processen tegen de Staat.

Het meest ondoorzichtige deel van de Postcode Loterij heet DOEN.
Dit is een privé-stichting van Poelmann, die in zijn eentje mag uitmaken wat er met het geld van DOEN gebeurt.
Door DOEN is 707 miljoen weggegeven aan ngo’s, vaak met extreme doelen.
Het gerucht gaat dat ‘asielferry’s’, waarmee illegalen uit Afrika worden gehaald, mogen aankloppen bij DOEN.
De bakken met geld die de PL uitkeert zijn huiveringwekkend in hun omvang.
Zo werden in de periode 1989-2020 de volgende bedragen uitgekeerd: Novib 419 miljoen, Artsen zonder Grenzen 391 miljoen, Vluchtelingenwerk 305 miljoen.
Deze en andere ngo’s ontvingen naast de overmakingen van de PL ook nog aanzienlijke subsidies van de overheid.

Veel geld bij de ngo’s die geld van Poelmann krijgen, gaat op aan salarissen van de directeuren.
Van voorbeeldfuncties van de goede doelen is geen sprake.
Hier wordt schaamteloos gegraaid.
Veel directeuren van ngo’s verrichten slechts licht werk, vooral in de administratieve sfeer.
Een directeursbaan bij goede doelen betekent de levenslange zekerheid van een leven in goudgerande luxe, ook doordat het pensioen is inbegrepen bij Zorg en Zekerheid, het meest welvarende pensioenfonds in Nederland.

Wat jaarsalarissen betreft, kunt u uw tafelgenoten met het volgende informatie vermaken: Aidsfonds 118.000; Alzheimer 145.000; Amnesty 142.000; Artsen zonder Grenzen 143,000; Bijbelgenootschap 131.000; Bio vakantieoord 132.000; Brandwondenstichting 133.000; Cliniclowns 153.000; Cordaid 145.000; Dierenbescherming 150.000; Free Press Unlimited 131.000; Hartstichting 193.000; Jantje Beton 115.000: Kerk in actie 139.000: Kika 123.000; Kinderpostzegels 103.000; KNGF Geleidehonden 136.000; KNRM drenkelingen 194.000; Liliane fonds 133.000; Longfonds 184.000; Mama cash 116.000; MS research 126.000; Natuur en Milieu 139.000; Natuurmonumenten 181.000; Nierstichting 161.000; Oranjefonds 163.000; Ouderenfonds 141.000; Oxfam-Novib 149.000; Pax Christi 113.000; Prins Bernhard fonds 241.000; Prinses Beatrix spierfonds 146.000; Reumafonds 149.000; Rode Kruis 160.000; Ronald McDonald’s 136.000; Save the children 157.000; Simavi 122.000; SOS kinderdorpen 146.000; Terre des Hommes 162.000; Vereniging Rembrandt 142.000; Unicef 155.000; Het vergeten kind 127.000; Stichting Vluchteling 144.000; Vluchtelingenwerk 161.000; War Child 143.000; Wereldnatuurfonds 138.000; De Zonnebloem 156.000.

Ruim zeshonderd ANBI-instellingen (Algemeen Nut Beogende Instellingen) hebben het CBF-keurmerk, dat tegen betaling wordt verstrekt door het Centraal Bureau Fondsenwerving in Amsterdam.
Daar werken twintig mensen, te weinig om de miljardenstroom te analyseren.
Dragers van het keurmerk laten hun jaarrekening controleren door het CBF.
Maar het CBF heeft er belang bij zoveel mogelijk keurmerken te verkopen.
De vroegere CBF-directeur zei dat hij van Novib jaarrekeningen ontving met de omvang van een telefoongids, er was geen doorkomen aan.

Een misverstand is dat het CBF namens de overheid controleert.
De overheid betaalt echter wel een-vijfde van de kosten.
De grootste inkomstenbron zijn de goede doelen zelf.
Het CBF-keurmerk staat gelijk met de oorkonde van een slager die zijn eigen vlees keurt.
Met andere woorden, de overheid heeft geen enkele behoefte aan serieus toezicht. ■    

Je las een artikel uit:
Gezond Verstand nummer 47