Attje Uilskuiken.

Jan Bont: https://janbhommel.nl/

Klik hier en ga meteen naar het fragment

GoFundMe  

Geplaatst op:  20-11-’22   

“Look into the eyes of a chicken and you will see real stupidity. It is a kind of bottomless stupidity, a fiendish stupidity. They are the most horrifying, cannibalistic and nightmarish creatures in the world.”

Werner Herzog

Ja, ik weet het.
De titel van dit stuk is weinig creatief, hoewel het de lading erg goed dekt.
Het verschrikkelijke mens Attje Uilskuiken, die voortdurende kulkakelende kip van de Partij van de Arbeid, die weliswaar lid is van de Partij,
maar het woord Arbeid in het woordenboek moet opzoeken, maar zelfs dan de betekenis ervan nog niet begrijpt.
Dat vreselijke domme wicht dat bij gebrek aan welk talent dan ook bestuurskunde en overheidsmanagement studeerde in Leeuwarden, en daarna beleids- en organisatiewetenschappen aan de universiteit van Tilburg.
Om vervolgens beroepsambtenaar en politica te worden.
Dat u maar goed begrijpt waarom de overheid er in Nederland zo’n godvergeten puinhoop van maakt.
Een kuiken hoort in een ei, en een kip in een ren. Dat is diervriendelijk en hopelijk doen ze dan nog iets nuttigs, namelijk eieren leggen.
Maar dit kuiken zit niet in een ei, en produceert alleen maar kippenstront.
En dan komt die kippenstront ook nog uit de opening die daar oorspronkelijk niet voor bedoeld was.
Wat ze met die andere opening doet is mij dan ook een volstrekt raadsel.

Deze Attje Kuiken dacht te moeten zeggen dat Rob Elens zijn BIG-registratie in moest leveren omdat hij hydroxychloroquine voorschreef.
Ik weet niet veel van dit geneesmiddel, ken de studies niet en heb het zelf nooit voorgeschreven.
Maar Rob Elens was voorheen tropenarts en kent het middel wel, en deed in moeilijke omstandigheden precies datgene wat men van een goede huisarts mocht verwachten:
hij improviseerde en besprak met zijn patiënten wat hij voor ze kon doen.
Want die mensen werden ziek, soms ernstig ziek, en er was geen enkele behandeling voor COVID19, behalve zuurstof en beademing.
Waarbij het ging om mensen die niet meer naar het ziekenhuis wilden omdat ze oud en ziek waren, en als het kon het liefste thuis wilden sterven.
Hij vertelde dat hij ze hydroxychloroquine voor kon schrijven, maar niet kon garanderen dat het hielp.
Dat heeft hij ze ook nooit beloofd. Dat heb ik uit de 1e hand, aangezien ik hem sprak bij de uitzending van Weltschmerz.
Hij handelde zoals van een bekwaam, ervaren en empathisch huisarts verwacht mag worden.
Elens als echte dorpsdokter, die het beste probeerde doen voor zijn patiënten, met de beperkte middelen die hij tot zijn beschikking had.
Hij deed wat hij op dat moment het beste achtte om te doen, waarbij hij niet terug kon vallen op betrouwbare gegevens, besprak dit met zijn patiënten, en was eerlijk over wat hij wel wist en wat niet.
En hij liet ze vervolgens zelf kiezen. Zoals dat hoort. En hij had ervaring met het geneesmiddel, omdat hij dit als tropenarts al veelvuldig had voorgeschreven.
Een middel met bijwerkingen, zoals elk geneesmiddel, maar in handen van een ervaren arts ook een heel veilig middel.
En al zijn patiënten werden beter. Ik weet niet of het door de hydroxychloroquine komt of door hemzelf, omdat al heel lang bekend is dat patiënten die hun dokter vertrouwen,
het veel beter doen dan de patiënten die geen vertrouwen in hun arts hebben. En zijn patiënten vertrouwden hem, iets waarvan het grote belang door domme uilskuikens niet begrepen wordt.

Want Attje Uilskuiken meende te moeten zeggen dat zijn BIG-registratie afgepakt moest worden.
En volgens Hugo de Jonge moest hij op zijn vestje gespuugd worden. En zo was er nog een legbatterij voor platvloerse meningen en domme standpunten, waarvan de bewoners moord en brand schreeuwden.
Bevolkt door intellectuele en politieke plofkippen, die nog nooit een streepje daglicht van het echte leven hebben gezien, zelf amper de voor- en achterkant van een mondkapje kunnen onderscheiden, en hevige pijn aan hun anus krijgen, omdat ze nog te dom zijn om te weten dat een zetpil eerst uit zijn verpakking moet worden gehaald.
Dat laatste verzin ik overigens niet.
Het slag mensen dat in de knoop zou raken met een hechtdraad, en nog geen hechtnaald in een naaldvoerder kunnen krijgen.
En per ongeluk een patiënt vastnaaien n aan het bed, aangenomen dat ze weten hoe ze de naald in een patiënten moeten steken.

Deze mensen verdienen helemaal geen arts als Rob Elens.
Ik gun ze een pratende protocolrobot in een witte jas, zoals ik die de afgelopen jaren veelvuldig aan het werk heb gezien.
Artsen die nog net levende wrakken pillen tegen een hoge bloeddruk en cholesterolverlagers voorschrijven, terwijl ze niet meer dan maximaal enkele maanden te leven hebben.
En je schaapachtig aankijken als je vraagt wat ze er eigenlijk mee denken te bereiken. Om vervolgens te stamelen dat ze dat gedaan hebben ‘omdat het in het protocol staat’.
Waar het protocol begint, eindigt het nadenken. Maar voor mensen als Attje Uilskuiken is een protocol hiervoor helemaal niet nodig.
Nog voordat het protocol zelfs maar aan de horizon opdoemt, is het nadenken al opgehouden.
Als ze er al ooit mee begonnen is. Ik begrijp nu waarom er geen gebruiksaanwijzing voor uilskuikens is hoe hun ei te openen.
Ze zouden hem niet begrijpen.
Van sommige uilskuikens zou men hopen dat het ei sterker is dan hun veel te grote snavel, en ze gedwongen worden om in het ei te blijven zitten.
Maar helaas, dat is bij Attje niet het geval.
De snavel was groot, veel te groot voor de dunne kalkwand om voldoende weerstand te kunnen bieden.

Ik gun dit verschrikkelijke volk een dokter die niet mét, maar alleen óver ze praat.
Ik zou willen dat ze een specialist treffen die geen oog heeft voor hen als mens, met al zijn angst, pijn en verdriet, maar ze beschouwd als een op zichzelf staande tumor van de dikke darm,
een geïsoleerd slecht functionerend hart, een zelfstandig stel rochelende longen of een alleenstaand dementerend stel hersenen.
Ik hoop dat ze een dokter treffen, die niet weet wat de woorden troost en verlichting betekenen, omdat genezing niet tot de mogelijkheden behoort.
Ik wens ze een dokter toe die een tas vol met protocollen meeneemt, maar qua medemenselijkheid alleen een lege injectiespuit in de dokterstas heeft.

Ik gun dit domme kakelende uilskuiken een dokter die zich altijd en overal precies aan het protocol houdt als ze het uitschreeuwt van de pijn, en geen enkel geneesmiddel voorschrijft dat niet geregistreerd is voor de behandeling ervan. Zoals dat voor een groot deel van de medicatie geldt die gebruikt wordt voor de behandeling van neuropathische pijn.
Ik mag lijden dat Attje Kuiken een arts treft die geen milligram morfine te veel voorschrijft, en zich keurig aan de maximale dosis midazolam houdt, als ze stikt in haar eigen bloed bij een grote longbloeding.[1]
Want de dokters die zo handelen, zijn wél veilig voor het vreselijke stel papierschuivers van de Inspectie Gezondheid & Jeugd.
Ja, die theoretische betweters die precies weten wat een arts wel en niet moet doen, maar wel graag tussen 8:30 en 16:30.
Medische kletskundigen die nog nooit uit hun bed gebeld werden voor een spoedgeval, en zo ver als maar enigszins mogelijk is, uit de buurt van zieke mensen blijven.
En als ze werkelijk geconfronteerd worden met ernstig disfunctionerende artsen maar liever de keutel intrekken, zoals ik zelf tot tweemaal toe heb mogen meemaken.
Dan verordonneert men een onderzoek door de directie van een ziekenhuis, en laten ze toe dat de externe onderzoekscommissie niet met de melder mag praten.
Zodat ik pas later hoor dat men zich een hoedje geschrokken was. Dát is wat de IGJ doet. Haar macht laten gelden waar het artsen betreft die naar beste eer en geweten handelen, maar liever de andere kant op kijken als ze wel in zouden moeten grijpen.

Ik wens al deze mensen toe dat hun behandelend arts zich exact aan de indicaties houdt waarvoor een geneesmiddel is geregistreerd, en dat deze nooit zal afwijkend van de voorgeschreven dosis, ongeacht of die dosis voor die specifieke persoon nu veel te laag is, of juist veel te hoog.
Zodat ze creperen van de pijn, of zo suf als een konijn zijn, en alleen nog maar verward en groggy in bed kunnen liggen.
Been there, done that.
Het zal voor datgene wat hun lippen passeert geen enkel verschil maken.
Het enige gevaar is dat ze nog veel meer last krijgen van hun overloopdiarree van inhoudsloos geblaat, omdat er harde fecolieten van gestolde domheid de uitgang blokkeren.
Maar in ieder geval zijn deze protocolrobots veilig voor de IGJ, en mogen ze van het Uilskuiken hun BIG-registratie houden.
En houden ze zelfs hun witje jasje smetteloos schoon, omdat er geen vaccinatiefanaticus in de buurt is die ze erop spuwt.

Wat is dat toch, dat juist de mensen die zelf nog nooit écht iets voor hun medemens hebben betekend, mensen die nog nooit écht iets bijgedragen hebben aan een betere wereld, en die nog nooit écht gezien hebben gezien wat ziekte en aftakeling met mensen doet, en écht niet weten wat dit aan angst en verdriet met zich meebrengt, zo’n onwaarschijnlijk grote waffel hebben en denken een zeer ervaren arts als Rob Elens de les te moeten lezen?
Waar halen ze het lef in hun vuige donder vandaan?

Is het een idee om een kippenren neer te zetten bij de uitgang van de Tweede Kamer, waar dit kuiken naar hartenlust kan kakelen zonder dat iemand er last van heeft?
En haan Hugo elke ochtend drie keer kan kraaien, om daarmee alle artsen te waarschuwen, zodat ze ver uit hun buurt kunnen blijven, en niet het gevaar lopen besmeurd worden met de grote hopen kippenstront die deze twee produceren?

En zou het niet verstandig zijn om dit vreselijke uilskuiken, deze afschuwelijke kulkip, ’s nachts terug te stoppen in een heel groot ei in de kippenren, waar ze ’s ochtends pas weer uitgehaald wordt?
Zodat we in ieder geval niet na zonsondergang gehinderd worden door haar valse gekakel?

Of weet nog iemand een diervriendelijke manier om die veel te grote snavel te kappen, zodat ze ophoudt met veren pikken van artsen die wél hun sporen hebben verdiend? ■